Dan is het zover...we gaan definitief.

Dan is het zover...we gaan definitief naar Namibia

En toen was het dan zover...... Zondag 17 September. We hadden nog een heerlijke dag met onze familie en vrienden, helemaal niet met het idee dat we echt weggingen. Maar toen kwam het moment dat we naar Schiphol gingen. Tris en Melita met Lianne zouden rechtstreeks naar huis anders werd het zo laat voor die kleine en Melita was natuurlijk ook erg moe (7 mnd zwanger) Dus dat was het eerste afscheid en dat viel niet mee, we zullen ze heel erg missen.
 Op Schiphol was het nogal een gedoe om Snowy in te checken, maar uiteindelijk verdween hij achter de deuren. Dat was voor Demelza wel heel hard slikken en ook de anderen vonden dat moeilijk.
Maar toen gingen we zelf afscheid nemen en als er een begint dan is het mis...
Tranen met tuiten bij ons allemaal en wat zullen we ze missen.

Niet al te vrolijk kwamen we het vliegtuig binnen en toen we een halfuurtje hadden gevlogen, waar ik me ontzettend veel zorgen maakte om Snowy alleen in het ruim. Ik zag het al voor me dat hij de bench stuk had gemaakt en tussen de koffers in aan het rennen was.
Toen kwam er een stewardess bij ons die even wilde zeggen dat de hond in het ruim het goedmaakte, en of alles met ons in orde was, ze zag wel dat er heel wat tranen gevloeid waren en had het idee dat dit niet een vakantiereisje was, na onze uitleg begreep ze dat heel goed. En aan het eind van de reis kwam ze speciaal nog even gedag zeggen. Dat was wel aardig.

Eindelijk kwamen we in Windhoek aan en daar was het nogal een opschudding dat er een witte hond op het vliegveld was. Mensen keken ons na of we van de maan gekomen waren en dat bleef zo waar we ook kwamen hoorde je 'oh ach' a white wolf'. 
Het bedrijf waar we de auto hadden gekocht stond keurig volgens afspraak te wachten en we konden vertrekken. Na nog een hele papierwinkel bij het autobedrijf konden we verder want we moesten nog onze bankpassen ophalen. Dus hup met Snowy dwars door de hoofdstraat van Windhoek naar de bank, mee naar binnen en iedereen stoof opzij, want ondanks het Woh wat een mooie hond waren ze doodsbang. 
Maar het hielp niet voor onze passen want die waren niet klaar natuurlijk.
Dan maar op naar Outjo voor de sleutel van ons huis. Dat lukte beter en toen waren we thuis in een leeg huis... 
We hadden een luchtbed en een pomp bij ons, maar nu bleek dat deze pomp helemaal niet op het luchtbed past, weer een nieuwe soort stop of zo. Gelukkig konden we van Horst en Zappy een paar matrassen  lenen (dat zijn hele dunne schuimbedjes) maar oké beter dan de kale beton, toch?
We waren bekaf van de reis en de emotie, dus we gingen maar heel vroeg slapen of iets wat daar voor door moest gaan. Snowy begreep het eigenlijk niet zo'n leeg huis met alleen zijn matje, maar wel gezellig bij ons. 

De volgende dag wat boodschappen doen en ja we konden Snowy niet alleen laten in een leeg huis achterlaten anders zou hij ook van slag raken. Dus mee naar de winkels, weer dezelfde reactie. Of ze waren bang, of ze wilden met hem op de foto, nou Snowy vond al die aandacht geweldig. Na twee dagen wist iedereen "jullie zijn toch die mensen van die mooie witte hond".

Na vier weken op de matras geslapen te hebben in een verder leeg huis hadden we het wel gehad, gelukkig kwamen toen onze meubels en met de hulp van een paar plaatselijke broeders stond dit alles binnen een uur in het huis.

Ondertussen waren we natuurlijk vanaf de eerste week lekker bezig in de dienst en zijn heel hartelijk verwelkomt door onze nieuwe gemeente.
We moesten nog wel heel wat dingen regelen, denk aan internet, bankgegevens en andere zaken wat natuurlijk op zijn Afrikaans gaat, dus neem je tijd dat kan nog even duren.....en dat is niet altijd even gemakkelijk, zeker niet voor punctuele Nederlanders.

Maar vanaf het eerste moment dat we in de dienst gingen wisten we weer waar we dit allemaal voor deden. 
s' Morgens voor we in de dienst gaan zitten we buiten te ontbijten en kijken uit over de heuvels, met de vogels die een concert voor ons alleen lijken te geven. s' Avonds zitten we ook heerlijk buiten wat te studeren of zijn in de tuin bezig. Het is hier echt schitterend en we genieten dan ook met volle teugen van die momenten.

Ook in de gemeente draaien we vanaf het eerste moment mee en John had de eerste avond al diverse aandelen. Hij heeft al een lezing gehouden en de uitnodiging voor een uitlezing is er ook al. 

Woensdag's en Zaterdags staan we van 8.00 tot 9.30 met de stands en dat is elke keer een feestje, echt bijna iedereen wil wel een filmpje kijken en iets te lezen in hun eigen taal. Hierdoor  hebben we al een paar keer een afspraak kunnen maken. En sommigen komen  de Zaterdag erop weer voor een praatje.

We hebben het voorrecht alweer een aantal studies te mogen leiden en ook vandaag zijn we vier nieuwe gestart. We hadden een afspraak met een jonge vrouw om de Goed nieuws brochure te studeren en we zouden vandaag echt beginnen. Je moet natuurlijk maar afwachten hoe het gaat, maar tot onze verbazing zat ze samen met haar man op ons te wachten en we hebben een heel hoofdstuk bestudeerd. Ze vonden het geweldig. Onze dag kon al niet meer stuk.
Toen gingen we naar een man waar we al een keer mee hadden gestudeerd en ook deze ging ermee verder.
Daarna hadden we een afspraak met Gersom een security man waar we mee studeerden op zijn werk, hij wil zijn leven veranderen vertelde hij en stoppen met roken en drinken en doen wat God van hem vraagt. De laatste afspraak was met een jong meisje van een jaar of 12, en ook die was er en we hebben ook met haar een hoofdstuk gedaan en ze was heel enthousiast.
En als kers op de taart reden we naar huis en ik had al eerder geprobeerd weer contact te krijgen met Anthonia ( voor de trouwe lezers de vrouw waar we vorige keer mee gestudeerd hadden op de farm). En vlak voor de deur kregen we telefoon....Anthonia, nou jullie kunnen begrijpen hoe fijn het was haar weer te spreken en te horen dat ze na wat problemen weer verder gaat met de studie. Dus ook met de pionierster die haar nu studie gaf contact gehad en dat gaat weer gebeuren.. Heerlijk hé.
Ja natuurlijk missen we onze familie en kinderen ontzettend, maar we weten nog steeds zeker er is volop werk te doen!!!