Nu 4 maanden in Namibië

Ja hier zijn we nog een keer met een verhaal, inmiddels wonen we zo’n 4 maanden hier en het is allemaal al heel vertrouwd. De mensen hier in Outjo kennen ons al en als we door de location rijden in ons bakkie met nummerbord  Snowy 1-NA dan weten ze het allemaal, dat zijn die mensen met die witte hond die van Nederland naar Namibie verhuisd zijn om het Goede nieuws te brengen. Grappig hé.

Ook hebben we inmiddels van alles al gehad hier van enorme spinnen tot een grote zwarte schorpioen en een slang, maar alles went (behalve de spinnen).Ook de kameleon in onze tuin is natuurlijk heel bijzonder.

Wat was het een heerlijke dag toen we naar Windhoek reden en Greg en Demelza door de poort kwamen lopen heerlijk zeg wat waren we blij hun te zien. We hebben twee heerlijke weken met ze gehad hier en we hebben ontzettend genoten van samen met hen in de dienst te gaan en ze te laten kennismaken met de gemeente en al het moois hier in Namibië. We zijn ook een paar dagen naar het Etoshapark geweest en hebben daar genoten van de prachtige natuur en de dieren.

Midden in het park kregen we nog een lekke band en ja die verwissel je niet zo maar in een Wildpark waar je de auto niet uit mag en een bakkie van 2000 kilo op een klein krikje. 

Bovendien hadden we net een aantal Hyena’s gezien en een paar Leeuwinnen…

We gingen toch de auto maar uit, je kunt ook niet blijven staan in het park in de brandende zon en geen bereik met de telefoon. Dus Demelza en ik gingen op de uitkijk staan voor de wilde dieren en John en Greg gingen samen met een hulpvaardige man uit Brazilië die hier op rondreis was de band verwisselen. Dat lukte en toen konden we gelukkig weer verder. Die twee weken waren razendsnel voorbij en ja toen reden we weer naar Windhoek, het leek niet alsof ze weggingen, maar toen we van dat blonde koppie van Demelza de laatste glimp opvingen moest ik toch wel even slikken hoor…Maar ze komen vast terug.

Nog geen twee weken later zouden we op zondagmorgen wegrijden naar de vergadering en wat denk je…jawel weer een lekke band. Met je goede kleren aan doe je niet veel, dus al je tassen, de laptop en de beamer op de rug snel naar de zaal waar John en de lezing en de WT moest doen want hij was de enige ouderling. Lekker bezweet aankomen en dan de hele vergadering leiden, maar hij heeft het goed gedaan. s’Middags hebben we de band verwisseld en we worden er goed in hahaha.

Ondertussen hebben we ontzettend veel studies en daar komen nog regelmatig bij. We zullen het noemen van aantallen niet meer doen maar we moeten oppassen dat we ons evenwicht tussen studies, nabezoeken en het gewone veldwerk niet kwijtraken.

Je wordt er ook heel moe van hoor als je zoveel keer een studie moet voorbereiden. En als zoals op sommige dagen gebeurt je zo’n 6 studies op een dag leidt dan ben je uitgeput en leeg getrokken aan het eind van de dag….maar wel heeeel voldaan.

Maar ook wel heel mooi dat het gebeurt dat we ergens zitten voor een studie en dan komt er een kennis of overbuur vragen of ze ook studie kunnen krijgen.

Het is erg en we schamen ons ervoor maar als je op de ochtenden dat we wel gewoon met de groep uittrekken, een leuk gesprek krijgt en enthousiast weer een studie begint dan denk ik wel eens, als we proberen een vervolgafspraak te maken en geen ruimte vinden in de agenda…oh nee niet nog een studie, maar altijd plannen we ze er wel in.

We proberen wel heel selectief te zijn en zijn heel streng als het voorkomt dat mensen hun afspraak niet houden. We vertellen ze dan ook dat we heel veel mensen proberen te helpen maar dat ze er wel moeten zijn als we komen en anders even moeten texten.

Dat werkt redelijk goed moet ik zeggen voor mensen die helemaal niet gewend zijn afspraken na te komen,  zitten de meeste wel op ons te wachten als we komen.

Alleen zijn ze heel vaak hun brochure kwijt omdat er dan familie is geweest die graag de brochure mee wilde nemen.

Ook de taal is natuurlijk niet altijd makkelijk, we hebben studies die Kwanyama, Kwangali, Kavango, Damara en Herero spreken, veel ervan kunnen wel Engels maar met de Oshiwambo mensen blijft het moeilijk en we doen dan een Engelse en een brochure in het Kwanyama en lezen dan de paragrafen in beide talen zodat we langzaam hun begrip kunnen zien groeien.

Vandaag hadden we voor de derde keer studie bij een Oshiwambo vrouw die wel wat Engels spreekt, maar er zat nog een vrouw die geen woord Engels sprak. Onze studie vertaalde, de vrouw wilde dat we met haar en haar gezin zouden bidden omdat ze allebei (lees man en vrouw)veel teveel drinken. Ze hebben een gezin met kinderen en de vrouw wilde dat het anders ging. We lieten haar het filmpje over een gelukkig gezinsleven zien en ze keek heel blij.

Maar we legden ook zo goed en zo kwaad met de vertaling van onze studie uit dat het niet zou helpen als wij voor hun zouden bidden om van hun drankprobleem af te komen.

Och als je dat zag, ze meende het misschien wel maar haar ogen waren helemaal vertroebeld zo vaak is ze dronken. Op dit moment leek ze nuchter, maar hoe triest voor zo’n gezin.

We hebben de brochure in het Kwanyama gebracht en gezegd dat als ze in town waren (ze wonen 90 km) van Outjo dat we dan konden helpen door met ze te studeren. Zo’n verhaal is haast meer een regel dan uitzondering hier, het komt heel vaak voor.

Ook de emmers of stoelen om op te zitten blijft een probleem, John is al twee keer onderuit gegaan met een stoel, de keer erop had de man 2 stoelen op elkaar gezet met de rug tegen een paal zodat hij niet meer kon vallen haha.

Maar als je studeert met een meisje van een jaar of 11,12 die in erbarmelijke omstandigheden woont, wel heel slim is maar heel verlegen en je vraagt dan wat ze het fijnste zou vinden van het paradijs dan smelt je als zo’n kind heel verlegen zegt…”dat ik dan alle dagen een toetje krijg”. Is het niet aandoenlijk, onze kinderen praten over de dieren en alle leuke dingen die ze willen doen, logisch, maar zo’n kind ziet haar grote verrukking in het krijgen van alle dagen een toetje.

Na weer een paar weken ontzettend warm weer te hebben gehad, zo rond de 40-45 graden, gingen we boodschappen doen en ja het begon te regenen en raad eens wat… John moest zo lachen, wij liepen over de parkeerplaats naar de auto en riepen “Yes, Yes het regent”!!

Ja we worden al echte Namibians hoor!! Wie had dat gedacht dat wij nog eens blij zouden zijn dat het regent….En zo zien we maar weer, niets veranderlijker dan de mens.