Emigratie stressss

Lieve mensen,

Wat een hectische tijd, zodra we zeker wisten dat we de toestemming hadden 20 juni en dus de Permit voor ons klaar zou liggen hebben we ons huis in de verkoop gezet en begon het… Binnen anderhalve week was het huis verkocht en 31 augustus moesten we opleveren. 28 augustus kwam de container en dus hadden we ruim twee maanden om nog van alles te regelen.

We hadden immers in Namibia nog niets… Dus zijn we van 9 augustus tot en met 19 augustus in Namibia geweest om de Permit op te halen, een auto en een huis en een verzekering etc. te regelen. Domme Nederlanders weten niets van de Afrikaanse werkwijze. Maar haha de Afrikanen kennen ook deze Nederlanders nog niet.

Gelukkig mochten we twee nachten op het vertaalkantoor logeren in Windhoek, zodat we de zaken bij Home Affairs konden “afhandelen”, jaja …..De Permit eerst betaald (lachen) je moet of met je bank overmaken (niet gedaan slechte ervaring) of contant betalen, nou 800 euro in Namibische dollars is een stapel geld en dat wordt dan demonstratief nageteld, bewijsje en volgende loket.

Geef uw paspoorten maar over twee weken is het klaar…. Nee hé, we zijn hier maar 10 dagen. Nou misschien dan, we bellen wel. Maar zonder Permit konden we geen bankaccount openen.

Oké dan eerst maar naar de autodealers. We konden niet iets vinden wat betrouwbaar overkwam aangezien de meeste die we op internet hadden gezien van die “mannetjes” waren die gewoon mensen bellen, “wil je je auto nog verkopen” maar ondertussen rijden die daar dan nog gewoon in rond met alle risico’s van dien, daarom hebben we ervoor gekozen om gewoon een auto bij de Ford garage te kopen en dat is gelukt. We hebben een Ford Ranger dubbel Cabs Bakkie van 2015 op de kop getikt, een nette auto.

Toen naar Outjo gereden, eerst nog even gezellig bijgekletst met Remi en Marjolein in Otjiwarongo en toen snel naar de Bakery waar we met Annie de Makelaar hadden afgesproken. Ze was enthousiast want ze had 5 huizen die voor ons geschikt waren. Ze wist namelijk waar we naar zochten….

Maar helaas was het echt brandhout en we zouden al onze tijd gaan verdoen met klussen en dat was nou net niet onze bedoeling. Ze reed al kletsend wat met ons rond, ze is ontzettend aardig en vroeg welk huis vinden jullie dan leuk. Wij tegelijk nou “zoiets als die daar” een nette niet oude woning. Oh wacht maar even, misschien mogen jullie wel even binnenkijken en ze springt uit de auto en gaat vragen. Deze mensen waren echter helemaal niet van plan om hun huis te verkopen maar we mochten wel even kijken om een idee op te doen.

En dat hadden we opgedaan, om te kunnen doen waarvoor we naar Outjo gaan, prediken en de gemeente ondersteunen, was dit huis precies wat we zochten zonder extra onderhoud etc.

Dus op de Nederlandse manier en met bovenal de steun van onze hemelse Vader hadden we het huis binnen een week gekocht en 18 september kunnen we erin. (Dit is de zeer korte versie van het hele verhaal)

We hadden natuurlijk uit voorzorg ook nog huurwoningen gezocht en met de hulp van mensen met wie we de vorige keer dat we in Outjo waren gestudeerd hadden we er zelfs twee.Maar dan moesten we twee keer verhuizen en dat zagen we niet zo zitten, we waren al zo moe.

Toen dat rond was gingen we vrijdags heel vroeg naar Windhoek terug om de Permit te krijgen, hoopten we. Ondertussen hadden we gemaild met een werkneemster daar die weleens had geantwoord. En deze keer deed ze dat gelukkig ook. Toen we op het kantoor kwamen wilde de dame daar eerst niet meewerken om de desbetreffende persoon te bellen maar na een beetje doorvragen ging ze demonstratief bellen en gelukkig de mevrouw kwam persoonlijk met ja…gelukkig…de felbegeerde papieren, ik stak mijn hand al uit maar nee ze legde ze buiten bereik neer. Er was een probleem zei ze, (oh nee hé niet weer) ze had onze paspoorten niet en daar moet een stempel in en dat duurt… een week pff.

Ik kon wel huilen…Ach zei John is er echt geen andere oplossing?? Na diep nadenken zei ze, oké als u na anderhalf uur terugkomt zal ik zien wat ik kan doen.En je houdt het niet voor mogelijk in Namibia maar exact anderhalf uur later stonden we met de Permit en gestempelde paspoorten weer buiten. Héhé wat een opluchting.

Daarna hebben we lekker gewinkeld de laatste uurtjes en koffie gedronken, maar wat een stress deze dagen. We waren dan ook gesloopt toen we thuis kwamen en toen moesten we nog de rest inpakken en alle papieren voor douane en dergelijke klaarmaken.

Gelukkig kwamen Greg en Demelza ons de laatste zondag nog helpen inpakken en ondanks dat we al heel veel hadden gedaan moest er toch nog keihard gewerkt worden.

En dan was het zover, de container stond voor de deur en we hadden veel heel veel spullen, dat komt omdat we Demelza hadden gevraagd in hun gemeente even te vragen of er nog wat kinderkleding was die we mee zouden kunnen nemen… oh man wat had ik gezegd, er kwamen toezeggingen van 20 dozen vol kleding en zakken vol knuffels. Kinderen gingen van hun zakgeld cadeautjes kopen voor de kinderen daar. En een oudere broeder die leuke knuffels had gespaard deed ze allemaal in een zak voor de kinderen daar.

Toen kwam er nog bericht van een busje vol spullen en hoeveel kinderwagens, kraampakketten e.d. we mee konden nemen. Jullie begrijpen dat we geroerd waren door onze broeders en zusters maar dat we er de noodstop op moesten zetten. En nu maar hopen dat al die dozen mee konden.

Het vullen van de container een avontuur op zich, maar dankzij de vakkundige inspanningen van Manoah, Tris, Wiljan, Jopie en Theo en wijzelf is alles meegekomen en we hadden catering van overbuurvrouw Zr. Andrea en dat was ook fijn.

Daarna waren we ‘homeless’ en hebben een heerlijke week gehad bij onze zoon Tris en Melita en ons kleinkindje Lianne, lekker samen in de dienst geweest en naar de vergaderingen, het was een fijne tijd.  In november wordt onze tweede kleine meid geboren en die zullen we pas zien als ze al 3 maanden is, dat is wel hard hoor. Gelukkig zullen ze filmpjes maken en we skypen natuurlijk, maar regelmatig dient zich een rare kriebel in mijn maag aan.

De gemeente (Leek) had nog een bbq georganiseerd en dat was ontzettend gezellig, en tot onze grote verbazing en ontroering hadden ze geld ingezameld voor onze br en zr in Africa en er was een enorm bedrag verzameld. Vrijgevigheid is echt een eigenschap voor onze broederschap, zodat de één zijn teveel het tekort van de anders dekt.

We waren diep geraakt en het gaf ons een fantastisch gevoel al deze bijzondere momenten van verbondenheid, dat wij deel mogen zijn van zo’n fantastische broederschap.

En nu zijn we in de laatste week aangeland bij dochter Demelza en Greg en de hondjes. Ook hier hebben we een hele fijne tijd  van velddienst en omgang en straks gaan we nog de zondag samen naar het congres.

Dan rest er nog een weekje tot de 17e en dan is het echt zover…het echte afscheid nemen voor lange tijd, maar met Jehovah’s hulp zal dat ook lukken. We zijn onze kinderen, ouders familie en vrienden dan ook héél dankbaar voor hun onvoorwaardelijke support voor onze plannen, dank jullie wel anders hadden we het niet kunnen doen.