Okakarara en Okakakakkerlakken

Hallo allemaal, inmiddels zijn er alweer een aantal maanden verstreken sinds ons laatste verhaal.

We wonen nu 8 maanden in Namibia en natuurlijk is er weer heel wat gebeurt.

Inmiddels zijn we al een keer teruggeweest in Nederland voor een behandeling in het ziekenhuis en natuurlijk hebben we iets meer dan twee heerlijke weken gehad met onze kinderen, kleinkinderen en familie en vrienden, maar wat hebben we het koud gehad brr... (en wat missen we iedereen nu).

Toen we weer thuis kwamen (Namibia) moesten we weer wennen aan de hitte haha echt, het is ook nooit goed. Vlak voor we naar Nederland gingen moesten we nog even tanken en de man die ons hielp zei tegen John,” jullie zijn toch van de kerk”, “eh nou ja we zijn Jehovah’s Getuigen maar hoezo ken je ons dan”.” Ja, jullie staan er elke keer met die karretjes met lectuur”, ja dat klopt zegt John (niet al te enthousiast, want we hebben het al erg druk) heb je interesse in de Bijbel dan,”ja ik wil graag Bijbelstudie”...

Oh, nou we gingen natuurlijk eerst weg, maar toen we terugkwamen hadden we met hem afgesproken op een plek, maar er kwam niemand dachten wij. We zagen alleen een keurig gekleed gezinnetje aan komen lopen..en ja dat bleek onze Frans met zijn vrouw en 2 kindertjes te zijn. We gingen met ze mee naar hun blikkie en hebben kennisgemaakt met vrouw en tweeling

(Esau en Jacob) schattig he? Twee jochies van 3 jaar. We hebben gestudeerd met ze en de Zondag erna waren ze op de vergadering en dat gaat nog steeds door... dit geeft ons zoveel vreugde en het helpt ons om te gaan met het gemis van onze kinderen en kleinkinderen.. want eerlijk is eerlijk dat is niet altijd gemakkelijk en kost ons ook wel eens een traantje. Maar we zien ook weer de kracht die we krijgen van onze lieve hemelse Vader die ons laat zien dat we het niet voor niets doen.

Hoewel we regelmatig sms berichten of appjes krijgen, kregen we 19 april om 8.30 een berichtje van de man van een studie, hij schreef dat Victoria kokend water over zich heen had gekregen en verbrand in het ziekenhuis lag.

Natuurlijk zijn we er naar toe gegaan, maar wat ik te zien kreeg heeft me een paar nachtrusten gekost. John bleef maar op de gang staan omdat ze er hier niet voor schromen je binnen te laten bij een niet geklede vrouw. Maar ik moet zeggen dat ik wel aardig wat kan verdragen maar wat ik zag was verschrikkelijk, ze was een grote open wond van hals tot voeten en ze was ook nog eens bijna 9 maanden zwanger. Ze kon niet praten alleen maar kreunen, ze had zo ontzettend veel pijn dat was onbeschrijfelijk en we hadden zo vreselijk met haar te doen, ik voelde mezelf misselijk toen ik daar weg kwam, die arme stakker.

Een paar dagen later zijn we weer gegaan en toen kon ze een beetje praten. (John stond weer op de gang).

Maar anderhalve week na dit vreselijke ongeval zei ze tegen ons dat ze weer naar de zaal wilde en dat we de volgende keer met haar moesten studeren, geweldig he wat een optimistishe vrouw. En het mooie is dat we dat ook hebben gedaan. We studeren en ze geniet ervan. Zelfs de verpleegkundigen bedanken ons als we zijn geweest, het is wel een bijzondere wereld hoor. Gisteren is ze naar Otjiwarongo gebracht voor de baby want die bewoog haast niet meer, maar vandaag was ze erweer en morgen is ze uitgerekend en de baby moet wel komen i.v.m haar verwondingen willen ze niet langer wachten, dus we zijn benieuwd naar haar berichtje...

Ja en we waren door vrienden uitgenodigd om mee te gaan prediken in een Unassigned Territory en we hadden er heel erg veel zin in. We zouden met zo’n 40 personen gaan en alle gebied buiten Okakarara gaan doen. Dit was een nieuwe ervaring voor iedereen. Overnachten deden we in een Hostel en koken gezamenlijk in de grote kookpotten van het Hostel. Prima wij waren er klaar voor...

Van 3 tot 6 mei gingen we, verzamelen om 8.00 in Otjiwarongo bij de koninkrijkszaal, wij moesten eerst Snowy nog bij de SPCA brengen en waren dus al om 5.00 opgestaan om op tijd te zijn. Bij de zaal zou de trailer volgepakt en de auto’s bemand worden. Iedereen kakelde gezellig door elkaar en het was al een hele drukte. Na de bespreking en instructies waar we bij de Herero bevolking op moesten passen vertrokken we om 9.15 bepakt en bezakt richting ons gebied. Remi zou de trailer met alle bagage bij het Hostel afhaken en wij gingen met de andere auto’s dan direct door naar het gebied. John kreeg de leiding over een paar auto’s. Onze Ranger was volgeladen met predikers. Vier in de cabine en 3 in de bakkie en de andere auto’s waren ook op die manier volgeladen, in dit gebied kun je alleen met 4x4 auto’s die hoog op de wielen staan rijden, de andere auto’s bleven in Okakarara staan. De eerste dag was al een heerlijke dag, als mensen ons aan zagen begonnen ze al stoelen klaar te zetten om te kunnen zitten en praten. (Deze Herero farmers zijn niet direct arm maar wonen ver buiten de bewoonde wereld) We hebben ontzettend vaak over het Koninkrijk kunnen praten, en omdat we er geen nabezoeken kunnen brengen, alleen via telefoon, hadden we de opdracht mensen echt te onderwijzen over Jehovah’s koninkrijk als de oplossing voor de problemen van de mensheid. Ook de video in het Herero was daarbij een fantastishe hulp. Wel moesten we oppassen dat er geen ‘Holy Fire’ op het erf aanwezig was, zelfs al zou deze niet branden dan nog mag je niet binnen een bepaalde cirkel komen. Dus als we bij het hek kwamen riepen we al of we verder konden lopen en dat waarderen ze echt.Dus dat was ook wel weer een belevenis.

Op een gegeven moment zaten we met zijn vieren bij een hele familie (denk aan meerdere families op een groot erf). John praatte samen met een Herero Zuster met de familie en ik mocht de kinderen filmpjes van Caleb and Sophie laten zien. Bij het liedje over bidden, zongen de kinderen(10) heel hard mee en ik vroeg hoe ze dat liedje kenden, toen zei een klein meisje “ oh mijn moeder heeft dat op de telefoon” grappig he hoe bekend deze filmpjes zijn”. Een keer toen we een studie leiden bij een jongere hoorden we dit liedje op de radio bij een buurkind.

Tussen de middag gezellig je broodje eten in de natuur, het was een feest.

We kwamen op een gegeven moment zelfs een bijbelstudie tegen uit Windhoek, deze vrouw was op bezoek bij haar moeder en kreeg zelf bijbelstudie in Windhoek. Toen zei de moeder dat ze hun meer moest vertellen...als wij weg waren, dus die heeft vast een druk weekend gehad haha

Maar toen naar het Hostel en Marjolein had al gezegd dat we eerst moesten schoonmaken. De slaapvertrekken waren wel kaal maar schoon, harde ijzeren bedden ,geenvering, maar goed ons self-inflating slaapmatten zouden dat wel verzachten.

De aanwezige matrassen waren overigens ook niet te gebruiken aangezien deze onde de vieze gele plasvlekken zaten en zo roken ze ook. Dus die zijn vakkundig ergens gedeponeerd waar we ze niet zagen en niet roken...

Dan op naar de eetzaal en de keuken......jullie zullen het niet geloven, we kregen de schrik van ons leven en eigenlijk wilde ik gillend wegrennen, maar ik was compleet in shock. De keuken was bruin, nee geen bruine tegeltjes, maar bruin van de Kakkerlakken, honderden en honderden van me leven nog nooit zoveel ongedierte gezien vreselijk ....

Dus gewapend met de Doom spuitbussen hebben we er honderden ‘opgeruimd’, maar ze bleven in grote aantallen rondlopen. Alleen op de hete kookplaten was het veilig, maar ook boven de kookplaat tegen het plafond van de afzuigers liepen ze...niet verder denken.

De eerste avond gingen we vroeg op bed, we waren bekaf.  De Vrijdagavond hadden we gezamenlijk een deel van de vergadering. De Zaterdagavond was entertainment en hadden sommigen iets leuks bedacht, heel gezellig. En we hebben in 7 talen koninkrijksliederen gezongen, allemaal een stukje in eigen taal, dat was heel erg leuk.

Zondag’s hadden we een vergadering (die is 1 x per maand nu in Okakarara) en er waren 66 aanwezigen waarvan zo’n 20 geinteresseerden.

Ja het was heel heel erg aanmoedigend en we hebben ontzettend genoten en veel nieuwe broeders en zusters leren kennen echt heel erg fijn..dus ondanks de griezels van kakkerlakken is het toch nog voor herhaling vatbaar....